Ποίηση Παρασκευής-Βρεττάκος

Την Παρασκευή 2 Μαΐου 2014 η "Ποίηση Παρασκευής" ήταν αφιερωμένη στον Νικηφόρο Βρεττάκο. Μαθητές της γ' γυμνασίου διάβασαν ένα σύντομο κείμενο με πληροφορίες σχετικές με τη ζωή του σπουδαίου ποιητή και τα παρακάτω ποιήματα: "Ο αγρός των λέξεων", "Γένεση", "Σεμινάριο", "Τα λουλούδια προσεύχονται για τα παιδιά" (Από την συλλογή ποιημάτων με τίτλο "Φιλοσοφία των λουλουδιών") και το "Ένας μικρότερος κόσμος". Το σχετικό βίντεο μπορείτε να το πατήσετε στην ταμπέλα "Ποίηση Παρασκευής" που υπάρχει στην κορυφή της κεντρικής σελίδας του ιστολογίου και που σας οδηγεί αυτόματα σε όλα τα βίντεο που έχουν τραβηχτεί στο πλαίσιο της συγκεκριμένης δραστηριότητας.

Ὁ Ἀγρὸς τῶν λέξεων

Ὅπως ἡ μέλισσα γύρω ἀπὸ ἕνα ἄγριο

λουλούδι, ὅμοια κ' ἐγώ. Τριγυρίζω

διαρκῶς γύρω ἀπ' τὴ λέξη.

Εὐχαριστῶ τὶς μακριὲς σειρὲς

τῶν προγόνων, ποὺ δούλεψαν τὴ φωνή,

τὴν τεμαχίσαν σὲ κρίκους, τὴν κάμαν

νοήματα, τὴ σφυρηλάτησαν ὅπως

τὸ χρυσάφι οἱ μεταλλουργοὶ κ' ἔγινε

Ὅμηροι, Αἰσχύλοι, Εὐαγγέλια

κι ἄλλα κοσμήματα.

Μὲ τὸ νῆμα

τῶν λέξεων, αὐτὸν τὸ χρυσὸ

τοῦ χρυσοῦ, ποὺ βγαίνει ἀπ' τὰ βάθη

τῆς καρδιᾶς μου, συνδέομαι, συμμετέχω

στὸν κόσμο.

Σκεφτεῖτε:

Εἶπα καὶ ἔγραψα, «Ἀγαπῶ».

Τρία ποιήματα 
ἀπὸ τὴ
«Φιλοσοφία τῶν λουλουδιῶν»

ΓΕΝΕΣΗ

Αὐτὸ τὸ γαρύφαλλο, ποὺ κρατώντας το

ἀνάμεσα στὰ τρία μου δάχτυλα

τὸ σηκώνω στὸ φῶς, μοῦ μίλησε καὶ

παρὰ τὸν κοινὸ νοῦ μου τὸ κατανόησα.

Μι᾿ ἁλυσίδα ἀπὸ ἀτέλειωτους γαλαξίες 

     συνεργάστηκαν,

διασταύρωσαν κάτω στὴ γῆ φωταψίες

- τὸ σύμπαν ὁλόκληρο πῆρε μέρος στὴ 

     γέννηση

αὐτοῦ τοῦ γαρύφαλλου.

Κι᾿ αὐτὸ ποὺ ἀκούω εἶναι οἱ φωνὲς

τῶν μαστόρων του μέσα του.

ΣΕΜΙΝΑΡΙΟ

Ἂν μὲ βλέπουν νὰ στέκομαι

ὄρθιος, ἀκίνητος, μὲς

στὰ λουλούδια μου, ὅπως

αὐτὴ τὴ στιγμή,

θὰ νόμιζαν πὼς τὰ διδάσκω. Ἐνῷ

εἶμαι ἐγὼ ποὺ ἀκούω

κι αὐτὰ ποὺ μιλοῦν.

Ἔχοντας μὲ στὸ μέσο

μοῦ διδάσκουν τὸ φῶς.

ΤΑ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ

ΠΡΟΣΕΥΧΟΝΤΑΙ

ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ

Ἀναδύθηκε δάσος ζοφερὸ

ἀπ᾿ τὸ πνεῦμα μας

κι ἐκάλυψε τὸν ὁρίζοντα.

Μόνο ἀτραποὶ τρυπώνουν

καὶ χάνονται μέσα στὸ φόβο.

Μέλλον δὲν φαίνεται.

Τρέχουν, χορεύουν ἀνύποπτα

γιὰ ὅ,τι γίνεται πάνω τους

τὰ παιδιά, ἐνῷ γέρνοντας γύρω

καὶ κάτω ἀπ᾿ τὰ πόδια τους, (ὡς

ν᾿ ἀκοῦν τὴ βοὴ καὶ νὰ βλέπουν

τὸ σύννεφο) σὰν ἕνα ἀπέραντο

ὑπαίθριο ἐκκλησίασμα

τὰ λουλούδια προσεύχονται.

Ἕνας μικρότερος κόσμος

Ἀναζητῶ μίαν ἀκτὴ νὰ μπορέσω νὰ φράξω

μὲ δέντρα ἢ καλάμια ἕνα μέρος

τοῦ ὁρίζοντα. Συμμαζεύοντας τὸ ἄπειρο, νἄχω

τὴν αἴσθηση: ἢ πὼς δὲν ὑπάρχουνε μηχανὲς

ἢ πὼς ὑπάρχουνε πολὺ λίγες· ἢ πὼς δὲν ὑπάρχουν στρατιῶτες

ἢ πὼς ὑπάρχουνε πολὺ λίγοι· ἢ πὼς δὲν ὑπάρχουνε ὅπλα

ἢ πὼς ὑπάρχουνε πολὺ λίγα, στραμμένα κι αὐτὰ πρὸς τὴν ἔξοδο

τῶν δασῶν μὲ τοὺς λύκους· ἢ πὼς δὲν ὑπάρχουνε ἔμποροι

ἢ πὼς ὑπάρχουνε πολὺ λίγοι σε ἀπόκεντρα

σημεῖα τῆς γῆς ὅπου ἀκόμη δὲν ἔγιναν ἁμαξωτοὶ δρόμοι.

Τὸ ἐλπίζει ὁ Θεὸς

πὼς τουλάχιστο μὲς στοὺς λυγμοὺς τῶν ποιητῶν

δὲν θὰ πάψει νὰ ὑπάρχει ποτὲς ὁ παράδεισος.