22/2/13

Ποίηση Παρασκευής-Γιώργος Σαραντάρης


Γιώργος Σαραντάρης

Μαθητές της Β' Γυμνασίου απαγγέλλουν ποίηση Γιώργου Σαραντάρη. Ακολουθούν σύντομο βιογραφικό σημείωμα και τα ποιήματα που απαγγέλθηκαν.
Το σχετικό βίντεο μπορείτε να το παρακολουθήσετε αν επισκεφτείτε τη σελίδα "Ποίηση Παρασκευής".

Υπεύθυνη καθηγήτρια: Χριστιάννα Μαυρομάτη




«Θα ‘θελα να καταλάβουν, τουλάχιστον οι ποιητές, πως όποια δημιουργία δε στρέφεται προς το μέλλον, δεν είναι δημιουργία αλλά χαμένος καιρός· χαμένος καιρός όπως κάθε ζωή που δεν προεκτείνεται, που δεν ρίχνει ρίζες για άλλες ζωές, για μια διαρκέστερη ύπαρξη.»


ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΑΡΑΝΤΑΡΗΣ

Ο Γιώργος Σαραντάρης γεννήθηκε στις 29 Απριλίου 1908 στην Κωνσταντινούπολη. Γόνος οικογένειας Ελλήνων εμπόρων που διέμεναν στην Ιταλία, είχε την ευκαιρία να ανατραφεί σε ένα αστικό και σχετικά προοδευτικό περιβάλλον. Σπούδασε Νομικά στο Πανεπιστήμιο της Μπολόνια στην Ιταλία, όπου έζησε από το 1910 έως το 1931. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα ωστόσο, τον κέρδισε η ποίηση. Κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Γιώργος Σαραντάρης συμμετείχε στον Ελληνοϊταλικό Πόλεμο, στην πρώτη γραμμή του Αλβανικού μετώπου, όπου αρρώστησε από τύφο. Πέθανε ύστερα από την επιστροφή του στην Αθήνα το 1941. Ο Σαραντάρης, αισθαντικός ποιητής, κριτικός και φιλόσοφος, αποτελεί μια εξαιρετική περίπτωση στα ελληνικά γράμματα. Με τον ευαίσθητο, λιτό και περιεκτικό του λόγο, αλλά και τον εύστοχο προβληματισμό του, κατάφερε να δώσει ένα πλούσιο λογοτεχνικό έργο.


ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ
Εμείς οι Έλληνες
Με τις ελιές, με τα πεύκα,
Με τα μάρμαρα, με τη θάλασσα,
Φυλάξαμε και άλλες αρετές.
Δεν εξοφλήσαμε την ευφυΐα μας.
Σ’έναν καιρό πιο ήμερο και πιο γενναίο,
Δεν θα διστάσουμε.
Δεν θα δειλιάσουμε.
Από τις κρύπτες θα βγάλουμε τα όργανα
Στην ορχήστρα και στο χορό.
Οι φωνές μας θα προσφέρουν κάτι σαν το επιούσιον.
Το δικό μας πάθος.

ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΟΙΗΤΕΣ
Δεν είμαστε ποιητές
Σημαίνει φεύγουμε,
Σημαίνει εγκαταλείπουμε τον αγώνα.
Παρατάμε τη χαρά στους ανίδεους,
Τις γυναίκες στα φιλιά του ανέμου
Και στη σκόνη του καιρού.
Σημαίνει πως φοβούμαστε
Και η ζωή μας έγινε ξένη.
Ο θάνατος βραχνάς.

Ω ΜΟΥΣΙΚΗ
Ω μουσική, που απλώνεσαι και γίνεσαι υγεία.
Ω μουσική, σε ακούω.
Φέρε τα δάχτυλά μου στο βουνό
Φέρε τα δάχτυλά μου στο ποτάμι.
Κάνε με να πετώ.
Κάνε με να κερδίσω το πουλί στο τρέξιμο.
Η Άνοιξη επρόλαβε να βάλει ένα χιτώνα.
Η θάλασσα η Δέσποινα κοιμάται.
Ο ουρανός δεν μ’εμποδίζει πια,
Δεν με διώχνει.
Η γη γίνηκε κύματα από χλόη.

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΔΙΧΩΣ ΕΝΑ ΕΓΩ
Ο κόσμος δίχως ένα εγώ
Να τον κοιτάζει
Να τον απολαμβάνει
Δεν έχει νόημα, άρωμα και χρώμα
Δεν είναι διόλου κόσμος!

ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ ΘΑ ΤΗΝ ΚΑΝΟΥΜΕ ΜΥΘΙΣΤΟΡΙΑ
Έλα, την ποίηση θα την κάνουμε μυθιστορία.
Μυθιστορία της άνοιξης και του καλοκαιριού.
Μυθιστορία του σώματος και της ψυχής.

Έλα να σπρώξουμε τους αιώνες μπροστά και πίσω
Με τα γόνατα, με τα χέρια, με το στήθος.
Ν΄αφήσουμε χώρο στον εαυτό μας να σηκωθεί
Να τεντώσει τα μπράτσα και ν΄ανασάνει.
Και να μπορέσει κάποτε, σαν τον κεντρίσει ο πόθος,
Να πιάσει απ΄το δέντρο της πλάσης όλους τους καρπούς.
Μ΄όλα τα χελιδόνια να διασχίσει την οικουμένη.
Μ΄ένα ταξίδι, σε μιαν αναπνοή.  

ΟΤΑΝ ΜΕΤΑΝΙΩΣΟΥΝ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ
Όταν μετανιώσουν οι άνθρωποι,
Θα είναι αργά;
 Όχι, δεν θα είναι αργά για να φορέσουμε την αλήθεια
Και να ζήσουμε ξανά,
Αρχίζοντας από την παιδική μας ηλικία.
 Αρκεί να μην την έχουμε καταστρέψει ολότελα την παιδική μας ηλικία.
 Να μην έχουμε ξεχάσει πού την κρύψαμε.
 Αν συμβεί κάτι τέτοιο,
Τότε δεν χωράει ντροπή.
 Θα παρακαλέσουμε τα παιδιά να μας οδηγήσουν απ΄το χέρι.
 Σωτηρία υπάρχει πάντοτε.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου